Parafia w Szyku powstała w XIV w. Obecny kościół zbudowany został w 1633 r., z wykorzystaniem elementów pochodzących z wcześniejszej świątyni z 1. połowy XVI w.
Drewniany, wzniesiony w konstrukcji zrębowej z wieżą o konstrukcji słupowej, oszalowany i kryty gontem. Złożony z nawy i węższego prezbiterium zamkniętego trójbocznie, przy którym od północy dostawiona jest zakrystia. Od frontu do nawy przylega izbicowa wieża o pochyłych ścianach, nakryta daszkiem namiotowym. Wieża w górnej części nie przylega do ściany nawy. Prezbiterium i nawa nakryte są wspólnym dachem jednokalenicowym z barokową wieżyczką na sygnaturkę. Wewnątrz kościół nakryty jest stropami płaskimi z zaskrzynieniami w nawie. Tęcza prostokątna, profilowana. Chór muzyczny wsparty na dwóch słupach. W wejściu z wieży do nawy głównej oraz w dwóch wejściach po bokach wieży znajdują się portale zamknięte łukami w tzw. „ośli grzbiet”.
Odsłonięte zostały pozostałości renesansowej polichromii z XVI w., największy fragment zachował się na północnej ścianie prezbiterium i przedstawia on scenę z życia św. Stanisława.
Ołtarz główny rokokowy z 2. połowy XVIII w. z bramkami i ustawionymi nad nimi rzeźbami śś. Piotra i Pawła. W polu środkowym umieszczony jest malowany na desce późnogotycki obraz z 1. połowy XVI w. Przedstawia on Matkę Bożą z Dzieciątkiem w promienistej mandorli oraz Trójcę Świętą w rzadkim typie „Pietas Domini”, czyli Bóg Ojciec z martwym Chrystusem na kolanach. Obraz ten jest dziełem anonimowego malarza, zwanego jako Mistrz Tryptyku z Szyku. i stanowił dawniej część środkową tryptyku. Na zasuwie znajduje się barokowy obraz św. Barbary z 2. połowy XVII w. a w zwieńczeniu obraz bł. Salomei z XVIII w.
Dwa ołtarze boczne rokokowe z 2. połowy XVIII w. z barokowymi obrazami: w lewym św. Wojciecha w polu środkowym i św. Apolonii w zwieńczeniu, w prawym św. Józefa z XIX w. w polu środkowym i św. Kingi w zwieńczeniu.
Chrzcielnica kamienna, renesansowa z 1585 r. z herbem Półkozic i inicjałami M D B C.
Ambona rokokowa z 2. połowy XVIII w. Organy 6-głosowe wykonane przez Tomasza Falla w 1912 r.
Trzy dzwony: 1. z 1765 r., odlany w 1765 r. przez Kaspra Kramnitza z Krompachu; 2. z 1928 r., wykonany w Odlewni dzwonów Felczyńskich w Przemyślu; 3. sygnaturka nieustalonego pochodzenia.